هفته پیش برای آشنا سازی ما با مشاغل فنی حرفه ای که بهش می گویند DEP ، مدرسان هر رشته با لباس فرم مخصوصشان اومدند به موسسه ما تا اون رشته را معرفی کنند، در مورد بازار کارش اطلاعات بدهند، سوالات را پاسخ بدهند و طبیعتا برای مدرسه شان دانش آموز جذب کنند. از مدرسه آشپزی ، مکانیکی و حسابداری گرفته تا دکوراسیون داخلی و منشی گری و سرایداری. چون موسسه ما یکسری دوره های دبیرستانی هم ارائه میده، نوجوان ها در کافه تریا زیادند. دور آقای فرانسوای سر آشپز، خیلی شلوغ بود و ظاهرا خیلی از نوجوان ها میخواستند آشپز، شوند. جالبه که اینجا هیچ شغلی عار نیست و حتی مشاغلی مثل سرایداری چون باید تعمیرات و لوله کشی هم بلد باشی درامد بالاتری نسبت به خیلی رشته های دانشگاهی داره. برای همینه که اینجا هرکسی دنبال کاری که دوست داره میره چون در نهایت اختلاف درامد زیادی بین مشاغل مختلف وجود نداره ولی روزهای عمرت رو صرف انجام کاری که دوست نداری نمیکنی.
داشتم فکر می کردم اونهایی که زندگی شغلی خاصی قبل مهاجرت نساخته اند در جریان مهاجرت راحت تر هستند چون انتخابهای زیادی پیش روشون هست که از اول شروع کنند به ساختن. یک چیزی شبیه تولد دوباره...
من به اصرار پدرم مهندسی کامپیوتر خوندم ولی بعد از شش سال متوجه شدم دیگه نمی تونم در این رشته کار کنم و تصمیم گرفتم برم دنبال علاقه ام. اون موقع بین روانشناسی و دکوراسیون داخلی که هر دو را دوست داشتم روانشناسی را انتخاب کردم و هفت سالی که به عنوان رواندرمانگر کار کردم بهترین سالهای عمرم بودند! هیچوقت اینطور مطمئن نبودم که سر جایم هستم‌و فکر میکردم بعنوان روانشناس بازنشسته خواهم شد اما مهاجرت پیش اومد و حالا در کانادا با توجه به مشکلات عدیده مشاغل علوم انسانی برای افرادی که خارج از کانادا تحصیل کرده اند، نمیدونم اصولا بتونم اینجا به حرفه خودم ادامه بدهم یا نه.
این حس عجیبی است! از طرفی ناراحت کننده است اگه حرفه ای که بلدم و علاقمندم را نتونم ادامه بدهم اما همزمان همین احتمال موفق نشدن، هیجان انگیز هم هست چون درست وقتی فکر میکردی تا آخرعمرت قراره روانشناس باشی و زندگی چیز جدیدی برات نداره یکدفعه این فرصت سر راهت قرار میگیره که راه های نرفته ات را هم امتحان کنی و ببینی در یک مسیر دیگر زندگی چه شکلی است. برای همین بعنوان پلن B دکوراسیون داخلی را هم گوشه ذهنم نگه میدارم که حتی فکر کردن بهش هم حس خوبی بهم میده.
